He's watching me!

He's watching me!

Sunday 13 September 2015

Hina

Assalamualaikum warahmatullah wabarakatuh...

Semakin hari, saya rasa semakin lemah.. Sebab asyik memikirkan masalah yang masih menghantui fikiran saya.. Rasa bersalah masih menular dalam diri.. Tapi.. Saya tak tahu nak buat apa.. 

Apa agaknya rasa, kalau di'reject' oleh keluarga sendiri? Itulah perasaan saya setiap hari.. Sejak kecil lagi, saya sangat takut bila dengar bunyi loceng gelang kaki Ibu.. Bila saya dengar, saya terus bangun, atau munculkan diri.. Dan bersedia untuk dimarahi, sedangkan saya tak tahu sama ada Ibu dalam keadaan tenang, atau marah.. Sehingga ke hari ini, Setiap kali saya dengar bunyi gelang kaki, saya masih munculkan diri, dan bersedia untuk sebarang leteran, bebelan atau jeritan Ibu.. Guru kaunseling saya pernah cakap, yang saya kena tenangkan diri, dan cuba untuk buang penyakit fobia ini.. Tapi, saya tak dapat nak buat apa - apa.. Dari kecil lagi, saya dilayan begitu teruk.. Paling teruk dalam kalangan adik beradik saya..

Sekarang, dah ada teknologi canggih.. Whatsapp dan sebagainya.. Setiap kali dalam group Whatsapp family saya, kalau saya nampak "*.Ibu_Beloved.* is typing...",saya bersedia untuk sebarang leteran dan cemuhan.. Bersedia untuk dimalukan dalam group, di hadapan adik - adik.. Bila nak call Ibu saya pun, sama juga.. Selalu dalam keadaan takut.. Sebab itu saya jarang call Ibu.. Hati Ibu saya sangat baik.. tapi caranya agak kasar dan menyakitkan.. Awak pernah pesan, untuk call Ibu setiap hari.. Paling tidak, 2 hari sekali.. Tapi, bukan senang.. Orang lain, selamba je call Ibu dia.. Siap boleh bergurau tak kira masa.. Kadang - kadang, ibu diorang pulak call anak dia.. Awak pun sama jugak kan? Tipulah kalau Ibu awak tak call awak.. Tanya khabar, sihat atau tak, ada duit tak, dah solat belum.. Saya? Tak call, kena marah.. Cakap anak tak ingat keluarga.. Lupa diri.. Bila call, kena marah bagai.. Tanya khabar, jauh sekali.. Kalau tanya pun, tunggu bila mood Ibu betul - betul baik, dan benda sebegitu jarang berlaku.. Ibu call saya? Call, tapi bila perlu je.. Simpan barang ni kat mana, sebagai contoh.. Tak pun, kena marah.. Itu je.. Hmm..

Hari ni, saya ada call Ibu.. 2 kali.. Yang pertama, Ibu letak terus.. Yang kedua, Ibu angkat, tapi Ibu letak balik.. Hmmm.. Macam mana saya nak betulkan hubungan ini, awak? Inikah hidup yang awak nak saya teruskan? Hidup dalam keadaan gelisah, rasa takut dan bersalah? Inikah hidupnya? Saya selalu nasihat awak untuk rapat dengan Ibu awak.. Buat apa yang saya nasihatkan.. Sebab apa? Apa yang saya nasihatkan kat awak, ialah apa yang saya selalu buat selama ini.. Bagi orang lain, usaha saya sudah terlalu cukup untuk buat hati orang lain gembira, terutamanya orang tua.. Tapi pagi Ibu dan Papa, tidak pernah cukup, awak.. Saya tahu, kalau awak buat apa yang saya lakukan selama ini, Ibu awak pasti terima awak dan layan awak seperti yang sepatutnya.. Dan awak pasti akan rapat dan berasa lebih senang bila bersama Ibu awak.. Sebab itulah saya nasihatkan awak sebelum ini.. Tapi saya? Saya tak tahu nak buat apa dah, untuk ambil hati Ibu saya.. Seakan - akan terlalu tinggi tempatnya untuk saya capai, dan saya langsung tidak diberi peluang..

Kalau layanan yang saya dapat ni, sama dengan adik - adik yang lain, takpela jugak.. Tapi tak.. Izzy dah masuk UiTm hampir 2 minggu.. Tapi boleh kata hampir setiap hari Ibu call Izzy.. Masa saya masuk dulu, tak pernah macam ni.. Sebab Izzy tu perempuan? Okay.. Farhan dulu ada pergi tahfiz, ada pergi sekolah jauh sekejap.. Hampir tiap - tiap hari jugak tanya khabar.. Saya tak dapat pun layanan sebegini.. Kenapa saya dibeza - bezakan? Kenapa saya diabaikan? Sebab saya bodoh dalam kehidupan ke? Sebab saya tidak boleh diharap ke? Sebab saya ni lembab ke? Saya keseorangan, awak.. Awak, walaupun terpaksa tanggung Ibu dan Ayah awak, sekurang - kurangnya ada orang yang memerlukan awak.. Dan secara tidak langsung, mereka jadi pembakar semangat awak untuk teruskan kehidupan.. Paling tidak, awak ada ramai kawan yang mampu tolong awak.. Baik kat UniMAP, kawan - kawan lama awak, atau sepupu awak.. Semua ada.. Saya? Awak mungkin fikir saya ada segalanya.. Kekayaan, kejayaan, pangkat dan sebagainya.. Tapi saya pernah cakap kat awak.. Saya takde apa - apa.. Saya lebih miskin dari awak.. Lebih HINA dari awak.. Inikah hidup yang awak nak saya teruskan? Hidup yang HINA ini?

Semalam, Faizal ada komen dekat Insta.. Ya, Faizal dah ada Insta.. Kalau nak, pergi laa check follower Insta saya.. Saya tak block awak pun.. Anyway, saya balas laa komen dia.. Jujurnya, saya tengah agak tertekan semalam.. Sedih.. Sakit.. Tapi saya cuba tak nak tunjuk depan Faizal.. Saya cuba follow Faizal.. Insta dia, dia buat private, so kena request.. Dia macam bergurau la, tak nak approve.. Jujur saya cakap, saya agak terasa.. Tapi takpela.. Saya tahu, gurauan dia memang agak kasar dan mendalam, dan saya pun jenis cepat makan hati.. Saya tak chat banyak.. Just like gambar - gambar Insta dia, then chat la kat Whatsapp.. Cakap, gambar - gambar dia ambil tu cantik.. Memang cantik pun.. Tiba - tiba dia cakap yang chat dengan saya ni merugikan je.. Sakit, awak.. Saya tak rasa itu satu gurauan.. Ya, saya akui.. Dia banyak tolong saya.. Dan memang salah saya sebab tak contact dia untuk jangka masa yang agak panjang.. Chat pun, dia yang selalu mulakan dulu.. Tapi, perlukah dia cakap macam tu? Sakit awak.. Hati saya, dah takde orang jaga.. Sekarang jaga hati family, tak boleh.. Nak jaga hati awak, tak boleh.. Nak jaga hati orang lain pula? Hmmm.. Macam mana sekalipun, saya tak boleh salahkan sesiapa.. Semua ini salah saya.. Hmmm.. ='(

Bila semua ini akan berakhir, awak? Saya tak tahu nak buat apa dah.. Langsung tak ada semangat untuk buat apa - apa.. Susah nak buat kerja dengan hati yang bernanah ni.. Sakit.. Hmmm..

Saya rindu awak.. Sangat rindu.. Selalu sebak setiap kali teringat kenangan - kenangan kita.. Baik kat Perlis, kat rumah awak, kat Melaka, Kat KMJ, kat Tangkak, ataupun dalam alam maya.. Saya rindu awak sangat.. Andai satu hari nanti, awak datang Melaka, saya dah rancang semuanya.. Nak bawak awak gi jalan - jalan pusing bandar Melaka, nak bawak pergi Klebang, nak bawak awak main badminton dengan kitorang, bawak awak main boling sebab saya nak ajar awak, bawak awak jalan - jalan kat Dataran Pahlawan, Naik "river cruise" lalu Sungai Melaka, naik Menara Taming Sari, pergi Bangunan Merah, pergi A' Famosa.. Saya dah rancang semua tu.. Saya memang tak kisah kalau saya penat hari itu, sebab saya tahu saya akan menyesal kalau saya berhenti rehat.. Saya nak guna setiap saat dalam hari itu, untuk bersama awak.. Tapi.. Itu agak mustahil.. Memang mustahil.. Saya tahu, Syada tak bagi.. Yang lain pun takkan bagi.. Ibu Ayah awak pun mesti tak bagi.. Takpela.. Cukup laa sekadar angan - angan yang tak mungkin jadi kenyataan.. Sekarang saya dah keseorangan.. Saya hanya dapat bayang sahaja, yang awak masih ada di sisi saya.. Saya takkan cari lain.. Ushar pun tidak.. Cukup laa seorang sahaja yang saya sayang.. Dan saya harap itulah yang terakhir.. Buat masa ini, saya cuba bawa hati ini untuk merangkak mengharungi hidup saya yang hina dan terbiar ini.. Maafkan saya andai terkasar bahasa.. Terima kasih sebab benarkan saya untuk guna blog sebagai tempat luahan hati ini..

Saya rindu awak.. Abang sayang Nur.. ='(


Hati yang terbiar,

.451241.

No comments:

Post a Comment